Reis Colombia dag 7

Na een behoorlijk lange nacht slapen, breekt de tweede en meteen ook alweer de laatste dag voor ons aan in Minca. Patrick heeft er zin in vandaag, hij lag al om half zeven in het zwembad.Voor mij is voor half acht nog midden in de nacht, dus ik ben niet mee gegaan. Het is kwart voor acht als Patrick alweer helemaal klaar is. Dan ontwaak ik uit m'n coma. We gaan gelijk maar ontbijten. Tijdens het ontbijt praten we met dezelfde Duitse vrouw en hebben we het over de andere waterval die hier ook in de buurt is. Ze vertelt dat het ongeveer een uurtje lopen is en dat het even makkelijk te vinden is. Na het ontbijt trekken we de zwembroeken en de wandelschoenen aan om weer op pad te gaan. Deze weg is een enorme klim. We sjouwen ons de pleuris. Bijna geen vlakke stukken. Gewoon omhoog lopen! Tijdens de wandeling zijn we helemaal onder de indruk van de prachtige rivier die langs ons wandelpad loopt en soms ons pad ook kruist. 'Hier links'. zegt Patrick. We zullen er wel bijna zijn. ' Nou ik hoop het toch?' roep ik. Ik begin echt moe te worden en word er wat brommerig van. Helaas bleek niets minder waar te zijn. We moeten nog een aardig eind omhoog en het pad wordt nog veel steiler. Al hijgend en puffend werk ik mezelf de berg op. Patrick lijkt het zoals gewoonlijk allemaal weer veel makkelijker af te gaan. Opgefokt snauw ik: ' Doe nou toch eens rustig aan man. Ik hijg me een ongeluk en wordt misselijk van de warmte!' Patrick ziet al aan mijn ogen dat ik sjaggie wordt. ' Oke, ik doe wel rustig aan'. zegt hij. Nog geen honderd meter verder begint hij op een nog al hobbelig paadje alweer voor mij uit te lopen. 'Patrick!!!' roep ik geïrriteerd. ' Alles gaat bij jou ook vanzelf hè ? Alles gaat gemakkelijk. Nooit ergens problemen mee. Jij moet met jouw makkelijke leven wel honderdvijftig worden. Flikker je straks van die losse stenen de berg af, ach ja, lig je even een paar maanden als een mummie in het ziekenhuis. Wat dondert dat hè ? Overleef jij ook wel weer!' Patrick kijkt mij een beetje beteuterd aan. 'Jij wou toch lopen? Praat boven maar weer verder, als je weer letterlijk en figuurlijk afgekoeld bent!'. Boven bij de de waterval trekt m'n boze bui al snel weg. Twee prachtige watervallen. Een mooi meertje, en hoe kan het ook anders in de jungle, veel groen er omheen. Er zijn veel backpackers bij de waterval. Er zit één jongen op een rots, hij is bijna een TIA nabij. Zo warm en moe van de tocht. 'Zie je wel?' zeg ik. ' Moet je die jongen eens zien. Die ziet eruit alsof hij wel een dotterbehandeling kan gebruiken. Ik ben niet de enige die gesloopt is'. Ook hier gaan we weer lekker zwemmen en genieten. Wat een heerlijke plek. Wij genieten echt van de natuur. Na een uurtje of twee gaan we terug. We beginnen ook wat honger te krijgen dus we gaan naar een restaurant. De weg terug gaat een stuk makkelijker en een keer zo snel. We komen langs een kiprestaurant. Met halve hanen aan het spit boven open vuur. Je kunt hier prima bij de locals eten zolang de keuken maar open is en je kunt zien wat er gebeurt. We vreten ons bord nog bijna op. Wat een heerlijk gekruide en malse halve haan! ' De haan die voor dit restaurant sterft mag zich toch gelukkig prijzen', zeg ik tegen Patrick. 'Wat lekker!' Armoedig moeten we de handen wassen met wat waspoeder en dan gaan we naar ons hostel. We zijn gesloopt. Heerlijk nog even een uurtje zwemmen en dan reizen we door naar Santa Marta. Een groot appartement die erg mooi is, en ze hebben een wasmachine! Gezien het feit dat je met backpacken niet veel kleren meeneemt scheelt dat met de hand wassen. Even een stukje lopen naar de taxi. We hebben er eigenlijk geen zin meer in. Maar de reis is uiteindelijk zo gepiept. Een prachtig appartement met uitzicht op zee. We gaan douchen, wat boodschappen doen, en relaxen. Daarna gaan we uit eten. Lekker een broodje kip met wat patat. Ook weer heerlijk en weer voor ruim zes euro met z'n tweeën gegeten. De boulevard is erg gezellig. ' Zullen we nog even rond lopen?' vraagt Patrick. 'Ben je nou nooit eens moe?' vraag ik. 'Ach een beetje,' zegt hij. 'Nou,' zeg ik. ' Ik wil zo naar het appartement. Ik heb het wel gehad voor vandaag, ik snap niet hoe je aan al die energie komt. Morgen weer een dag, lopen we dan rond hier'. We gaan terug naar het appartement. Op tijd slapen. Een mooie maar ook zware dag.