Reis Colombia dag 10.

16 maart 2018 - Santa Marta, Colombia

We zitten in een mooi hostel met een prachtig uitzicht en een eigenaresse die ons de oren van het hoofd praat. We kunnen het ontbijt ook op onze verdieping krijgen, dat doen we ook zeker want dan hebben we ontbijt met een mooi uitzicht. Vandaag is het toch een soort van feestje want we zijn tien jaar samen. Patrick: Ik heb vanmorgen die vrouw gesproken en ze vertelde dat je met de boot naar een ander strand kunt. Dat strand schijnt er mooi te zijn. We kunnen een hangmat krijgen en we hebben de lunch er bij in zitten. Half vijf worden we dan weer opgehaald met de boot. Lijkt je dat een leuk idee?' Ik vind het een strak plan. Gelijk na het ontbijt worden we al gelijk met een motor opgehaald en naar de boot gebracht. Wel een beetje eng met al die stenen op de weg. Terwijl ik achter op de motor zit, zonder helm, zit ik te bidden en te smeken in mezelf om zonder kleerscheuren over te komen. Gelukkig gaat alles goed. We kunnen al snel op de boot stappen. En voor degenen die de vorige blogs al gelezen hebben kunnen zich bij deze bootreis het zelfde verhaal weer bedenken. Hoe verder we de open zee op komenhoe harder we weer op en neer over de golven gaan. Deze keer hebben we geen gillende dames maar een gillende dame! Maar wees niet getreurd, deze vrouw is net zo bang als die andere tien bij elkaar. Het strand komt opeens erg dichtbij en de man blijft maar gas geven. Eindelijk zie ik Patrick eens een keer wit weg trekken. Patrick: ' Stopt die man nou nog is? Of vliegen we zo meteen met z'n allen hoog het strand op en komen we tussen de bomen terecht? Aan het eind remt de man en met een prachtig bochtje komen we keurig aan de kant uit. We worden warm ontvangen, onze hangmat wordt opgehangen en we kunnen de lunch vast door geven. We genieten van een geweldig strand, ons stuk is ook erg rustig, heerlijk! Wel hebben we af en toe flinke windvlagen en worden we gezandstraalt. Vooral tijdens de lunch waait ons de reist van het bordje. Na een dag echt genieten staan we om half vijf met nog een stel klaar om opgehaald te worden. Geen kip te bekennen. We staan en zitten en wachten. En eigenlijk knijpen we hem met z'n allen een beetje of we wel opgehaald gaan worden. In andere landen weet je het maar nooit. Er komt nog een stel bij ons staan en eindelijk om half zes als het hele strand al bijna leeg is komt daar eindelijk onze boot aan. Als we weer terug op de kamer zijn gaat het ritueel zoals elke dag , douchen en relaxen. Patrick vind in de tussentijd een restaurant die heel goed aangeschreven staat en met een Nederlandse eigenaar. Een naamgenoot van hem. Daar laten we ons afzetten. We zitten nog geen vijf minuten als de eigenaar naar ons toe komt. Hij vermoedde al dat we Nederlanders zijn. Daar hoef je ook geen Jomanda voor te heten als ik daar met m'n blondje binnen kom. Een hele aardige man. We vertellen dat we morgen naar het Tirona park willen. Hij heeft veel handige tips om daar te komen en dat we vanwege de prijzen beter de boodschappen buiten het park kunnen doen. We eten een Mexicaanse soep en vis. Het smaakt echt heerlijk. Ik heb nogal last van buikpijn. Dus ik zit er toch minder fijn dan normaal. Maar we hebben heerlijk gegeten met een mooi uitzicht over de plaats en we hebben de juiste informatie op gedaan over het park waar overigens iedereen erg van onder de indruk is die we er over spreken. Dan gaan we naar de kamer, ik ben er voor vandaag even klaar mee. Op bed zakt de buikpijn wat. We kijken wat op de tablet en gaan dan slapen .

1 Reactie

  1. Diny:
    17 maart 2018
    Het was weer mooi !😀