Reis Colombia dag 16 en 17
24 maart 2018 - La Boquilla, Colombia
Om de blog niet eentonig te laten worden schrijf ik over dag zestien verder niets. Eigenlijk kun je dan gewoon de blog van dag 15 nog een keer over lezen. We gaan snel naar dag zeventien.
Dag 17.
Vandaag gaan we weer op doorreis. Of beter gezegd op terugreis. Weer een stuk terug naar de plaats waar de vakantie ook begonnen is omdat we vanaf hier ook terug vliegen. Ook staat vandaag een ontmoeting op het programma met de helden die ons uit de Jungle gered hebben. Vandaag starten we weer met het ontbijt. En nee, geen eieren. Hoera! Ze hebben iets van yoghurt met fruit voor ons. Heerlijk. Lekker een kop koffie erbij en genieten van het mooie weer en het uitzicht. Prachtige vogelgeluiden horen we hier ook. Na het ontbijt pakken we gelijk onze spullen en stappen we op de bus naar Santa Marta. We hebben om twaalf uur een afspraak met de jongens en het is nog een kleine twee uur reizen en dan moeten we de exacte locatie nog weten. We hoeven niet lang te wachten op de bus en er is nog ruim plek. Helaas wel van korte duur. Onderweg komen er steeds meer mensen bij en de buschauffeurs hier hebben nog nooit van het woord ' vol' gehoord. Alle zitplaatsen zijn bezet, maar dat boeit niet, lekker doordrukken! De bus is mutje vol. De zijwanden van de bus staan bol. Als een soort rollade op wielen vervolgen we onze weg. Bloedheet. De bus rammelt het uit van ellende. Telkens als we een bult op moeten neemt de bus in snelheid af en als we naar beneden zakken lijkt de bus een vrije val te maken. We hoeven nog net niet te steppen . Twee mannen hangen zelfs nog aan de zijkanten van de bus. Ik denk dat het er van buiten erg komisch uit ziet, maar ons staat het zweet in de bilnaad.Met krakende remmen komen we aan in Santa Marta. Gelukkig staat er gelijk een taxi voor ons klaar. De rest van de reis verloopt soepel. Op het kantoor van de directie van het Tyrona park zijn best veel mensen die ons willen ontmoeten en graag willen weten waar het precies mis is gegaan. Ze vertellen ons ook dat het park meer borden gaan krijgen, omdat er al meer mensen zijn verdwaald.We geven de gidsen wat geld als dank voor hun redding. We geven ze een hand en we gaan verder. Dit was voor ons best een spannend moment. Via de ambassade hadden we een redelijk bedrag afgesproken met z'n allen als dank. De redding is niet in geld uit te drukken, maar toch. Maar de laatste dagen schenen de heren ineens geprobeerd te hebben er een slaatje uit te slaan bij de ambassade om meer geld te krijgen. 'Je zal ons eens weer nodig zijn', heeft één van de gidsen gezegd. Afijn, we zijn gelukkig niet onder druk gezet. Alles verloopt soepel. Ik heb echt honger dus voor we naar ons hotel gaan, gaan we eerst wat eten in de stad. Dan pakken we de taxi naar ons hotel. 't Is iets simpels want we blijven maar één nacht. We gaan gelijk naar de zee die hier bijna voor de deur ligt. Heerlijk zwemmen. Ik ben wat moe en een beetje sjaggie. Het is net of pas nu echt alle spanning van me afvalt. Ook Patrick is erg moe. Na het zwemmen gaan we douchen, eten en daarna op de kamer wat kijken op de tablet en dan naar bed. We moeten blijkbaar meer bijkomen dan verwacht. We hebben alle twee ook last van onze buik. Gelukkig slapen we snel.
Dag 17.
Vandaag gaan we weer op doorreis. Of beter gezegd op terugreis. Weer een stuk terug naar de plaats waar de vakantie ook begonnen is omdat we vanaf hier ook terug vliegen. Ook staat vandaag een ontmoeting op het programma met de helden die ons uit de Jungle gered hebben. Vandaag starten we weer met het ontbijt. En nee, geen eieren. Hoera! Ze hebben iets van yoghurt met fruit voor ons. Heerlijk. Lekker een kop koffie erbij en genieten van het mooie weer en het uitzicht. Prachtige vogelgeluiden horen we hier ook. Na het ontbijt pakken we gelijk onze spullen en stappen we op de bus naar Santa Marta. We hebben om twaalf uur een afspraak met de jongens en het is nog een kleine twee uur reizen en dan moeten we de exacte locatie nog weten. We hoeven niet lang te wachten op de bus en er is nog ruim plek. Helaas wel van korte duur. Onderweg komen er steeds meer mensen bij en de buschauffeurs hier hebben nog nooit van het woord ' vol' gehoord. Alle zitplaatsen zijn bezet, maar dat boeit niet, lekker doordrukken! De bus is mutje vol. De zijwanden van de bus staan bol. Als een soort rollade op wielen vervolgen we onze weg. Bloedheet. De bus rammelt het uit van ellende. Telkens als we een bult op moeten neemt de bus in snelheid af en als we naar beneden zakken lijkt de bus een vrije val te maken. We hoeven nog net niet te steppen . Twee mannen hangen zelfs nog aan de zijkanten van de bus. Ik denk dat het er van buiten erg komisch uit ziet, maar ons staat het zweet in de bilnaad.Met krakende remmen komen we aan in Santa Marta. Gelukkig staat er gelijk een taxi voor ons klaar. De rest van de reis verloopt soepel. Op het kantoor van de directie van het Tyrona park zijn best veel mensen die ons willen ontmoeten en graag willen weten waar het precies mis is gegaan. Ze vertellen ons ook dat het park meer borden gaan krijgen, omdat er al meer mensen zijn verdwaald.We geven de gidsen wat geld als dank voor hun redding. We geven ze een hand en we gaan verder. Dit was voor ons best een spannend moment. Via de ambassade hadden we een redelijk bedrag afgesproken met z'n allen als dank. De redding is niet in geld uit te drukken, maar toch. Maar de laatste dagen schenen de heren ineens geprobeerd te hebben er een slaatje uit te slaan bij de ambassade om meer geld te krijgen. 'Je zal ons eens weer nodig zijn', heeft één van de gidsen gezegd. Afijn, we zijn gelukkig niet onder druk gezet. Alles verloopt soepel. Ik heb echt honger dus voor we naar ons hotel gaan, gaan we eerst wat eten in de stad. Dan pakken we de taxi naar ons hotel. 't Is iets simpels want we blijven maar één nacht. We gaan gelijk naar de zee die hier bijna voor de deur ligt. Heerlijk zwemmen. Ik ben wat moe en een beetje sjaggie. Het is net of pas nu echt alle spanning van me afvalt. Ook Patrick is erg moe. Na het zwemmen gaan we douchen, eten en daarna op de kamer wat kijken op de tablet en dan naar bed. We moeten blijkbaar meer bijkomen dan verwacht. We hebben alle twee ook last van onze buik. Gelukkig slapen we snel.
