Reis Colombia dag 13.

We zijn alweer op tijd wakker en gaan maar ontbijten, want we hebben al vierentwintig uur geen eten meer gehad. Aan het ontbijt wordt er door de andere gasten flink nagepraat over gisteren. Maar eigenlijk heb ik er geen behoefte aan. En Patrick ook nog niet. We voelen ons te ellendig. Het lijkt wel alsof we het ontbijt naar binnen moeten duwen, ondanks de honger die we hebben. Na het ontbijt vliegen we gelijk naar de kamer. Ik plof neer op bed en huil me de ogen bijna uit het hoofd. Even de ellende van de dood zo dichtbij voelen, eruit gooien,.en van blijdschap en dankbaarheid dat we nog leven. We gaan onze spullen pakken en op doorreis. Weg van deze jungle. We bellen nog even met de ambassade om de dingen door te spreken en om hen te bedanken voor alle zorgen. Nog in shock, en moe, stappen we op de bus naar .... We kiezen een prachtig park uit, aan zee met veel palmbomen. We gaan daar vier dagen blijven om uit te rusten en alle ellende te gaan verwerken. De reis verloopt erg soepel en het park met huisjes is geweldig, ook al zien we dat nu nog niet echt. We zitten, liggen, en hangen maar wat vandaag. We zijn doodop en hebben het gevoel dat we dromen. We maken onze schrammen en wonden schoon en gaan appen en videobellen met de thuisfronten. Wat heerlijk voor ons allemaal om elkaar weer te zien. We eten bij het hotel maar we hebben alle twee pijn aan ons gehemelte. Bij Patrick lopen er zelfs de tranen van over de wangen. Heel vreemd. We kijken het nog een dagje aan en anders maar even naar de dokter. We gaan vroeg naar bed en slapen als een blok!